Kelimeleri dudaklarından çıkaramadığın,
tüm güzel cümlelere kustuğun geceleri topla şimdi.
Benim sol göğsümü delip, kolumu inceden uyuşturan sızı
boğazımı bile düğümlemiş iken, memnun muydun halinden?
Birisi çıkıp dese ki sana "İnsan insana bunu yapar mı lan?" diye
sorsa mesela, için acımayacak mı?
Ben; kuytularda, köşelerde, sert rüzgarların ortasında, kuru toprakların
üzerinde korumuşum ya insanlığımı... insan bununla nasıl yüzleşir sence?
En ütopik sahnelerden yarattığın distopyada boğulmaya başlarsan eğer,
hemen bir ıslık çalmaya başla. Hatırlatır mutlaka sana eksik kelimelerini.
İzdiham yarattı tüm karmaşıklığın anatomisi.
Ben içinde seninle boğulmuşum.
İzdihamı seyrettiğin tüm karmaşalar da kendini öyle bir kaybettin ki.
Bul hadi. Neredesin şimdi, ara kendini.
Üzerini örten elleri,
Sesine sarılan düşleri arkanda bırak.
Sonra aradan yıllar geçecek. Zaman akacak sen içinde savrulurken.
Gerçekler suratına üfleyecek her bir gerçeği.
Başını yastığa nerede koyarsan, orası dar gelecek.
Sıkıştığın düşüncelerinden çıkmak için sabahı beklemek...
Çok ağrına gidecek.
